روزی ازم پرسیدی بزرگترین آرزوت چیست ؟
گفتم بر آورده شدن آرزوی تو !
ولی ندانستم آرزوی تو جدایی از من است . . .

از روزهای رفته نگو
روزهای مانده را تعریف کن
با چند ماه خداحافظی کنم
به چند خورشید سلام
تا بیایی …. ؟!

بهانه هایت برای رفتن چه بچه گانه بود
چه بیقرار بودی زودتر بروی
از دلی که روزی بی اجازه وارد آن شده بودی…
من سوگوار نبودنت نیستم !!
من شرمسار این همه تحملم …

من زبان برگ ها را می دانم …
مثلا “خش خش” یعنی “امان از جدایی”
پیش از جدایی از درخت هیچ برگی خش خش نمی کند …

هـــی کـــافـــه چـــی!
دستـــور بــده سیـــگــار بیـاورنــد مشـــروب و پاســور هـــم
و مـــردهـای هــرز را
دور میــز مــن جمـع کــن!
بگــو بنــوازنــد…
شایـــد غیرتــی شـــد و بــرگشت!!

نمی خواهم بعد از مرگم
به احترامم یک دقیقه سکوت کنی!
اکنون که زبانت نیش دارد
دهنت را ببند!!

عیسی را،
به صلیب هم نمی کشیدند ،
می کشتند
مثل تو،
که اگر مرا از یاد نمی بردی ،
می رفتی

مات شدم
از رفتنت !
هیچ میز ِ شطرنجی هم درمیان نبود
این وسط فقط یک دل بود
که دیگر نیست!

سیگار را ترک کرده ام ! نشسته ام و از روزگار می کشم….! روزی روزگار را هم ترک می کنم…..

دیگر از آن همه شیطنت و شلوغی خبری نیست ، آنقدر به خاطره ضربدرهای جلوی اسمم چوب روزگار را خوردم که تبدیل شدم به ساکت ترین شاگرد کلاس زندگی …

گاهی ، گاهی دلم سنگین میشود … کلافه میشود … کفشهایش را به پا میکند … عصای سپیدش را در دست میگیرد … عینکش را به چشم میزند و راهی میشود به دنبال نشانی از گمشده اش و نقطه به نقطه ی دنیا را بو میکشد برای یافتن بویی از آشنای دیرینش ؛ برای یافتن مرهم چشمان بی سویش ؛ برای یافتن بویی از پیراهن یوسفش …
گاهی دست دلم را میگیرم و با هم پی یوسف دلم میگردیم !
تازگی ها دلم یوسفش را پیدا کرده سر همان سجاده ی ترمه ایکه مادربزرگم چندسال پیش برایم از مشهد سوغاتی آورده بود !

مادری ناراحت کنار پسرش نشسته بود ، پسر به مادرش گفت : تو دومین زن زیبایی هستی که تو عمرم دیدم !
مادر پرسید : پس اولی کیست ؟
پسر جواب داد : خود تو وقتی که لبخند میزنی !

دلم را تهدید کرده ام که اگر یکــــــــــــــــبار دیگر بهانه ات را بگیرد
میدهم دوبــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاره
بسوزانیــــــــش…

ســـر درد …
حـالـت تـهــوع …
دل پـیـچــه …
کـسی چـه می دانـــد ؟؟!
شــایـد بــاردارم از غـصـه هــایـی کـه هــرشــب بـا مــن نـزدیـکـی می کـنـنـــد …

عشق ِ ما

شبیه عکسی‌ست

که دست عکاس ،‌ بر اثر یک “اشتباه” می لرزد

و عکس برای همیشه

تار می افتد !

جلوی کوه داد بزنی “محبت” بر می گردد “محبت” !

تو از سنگ هم کمتری ؟

نه به دیروزهایی که بودی فکر می کنم

و نه به فرداهایی که “شاید” بیایی …

می خواهم امروز را زندگی کنم

خواستی باش ، نخواستی نباش

آه خدایا . . .
عجب دورانی بود
کودکی . . .
التیام زخم هایش
بوسه های گرم و صادقانه بود
و اکنون . . .
گذشت زمان
التیامی بر زخم ها نیست
یادمان می دهد
چگونه با درد زندگی کنیم

غم انگیز است . . .
شب از پهلویی به پهلوی دیگر شوی
ببینی تاریکی
از جای خود تکان نخورده است !

قحطی همدم است ؛
من به خوشآمدگویی تابلوی خیابان هم دلخوشم

دلــــم به حال “مــا” می سوزد ، که “من و تو”
خیلی وقت است تنهایش گذاشته ایم . .

همانند کودکی هق هق می کنم که مادرش او را تهدید کرده که اگر بار دیگر اشک بریزد او را می کشد !

حافظه ی آدم های غمگین قویست ؛
می دانند کجای کدام خیابان آن روز “مردند” !

من عادت دارم نگاه کنم
به آدم هایی که از دور می آیند
تا آن زمان که ثابت شود
“تو” نیستند . . .

دل هرزه ای ندارم که از این بوم رو اون بوم بشینه . . .
دلخوشی آخرش تو بودی . . .
خاکش کردم