چقدر خوشحال بود شیطان
وقتی سیب را چیدم
گمان میکرد فریب داده است مرا
نمی دانست تو پرسیده بودی
مرا بیشتر دوست داری یا ماندن در بهشت را ؟

خَسته ام . . . !
اما تَحمل می کُنم . . .
خُدایا روزِگارت با من و احساسم بـَد تا کرد . . .

در جـواب اَشک هـای گـرمَم ، که روی گونه هایَم سُرسُره بـازی مـی کَـردَنـد . . .
بـِین آن همه آدم ، در آخـرین دیـدار ِ رسمـی مان . . .
نبایـد مـی گفـتـی : “ دُنـیای شُمـا چـقـدر قـشَنگـ اَستـ ”
دل اَست دیـگـر ، مـی شکـنـد… . . .

خـــــــدایا . . .
صورت حساب لطفا . . .
باقیشم مال خودت . . .
منو خلاص کن
سیر شدم از زندگی . . .

کاش من دیگری میشدم
مینشستم مقابل خودم ، سراپا گوش میشدم
تا بفهمم حرف حسابم چیست ؟

میخواهم از دلتنگیهام برایت بنویسم
اما این کاغذ را هم سفید میگذارم
حرفهایم برای تو در کاغذ نمیگنجد . . .

تازه حکمت بازی های کودکانه را میفهمم
زووووووو
تمرین این روزهای نفس گیر بود !

عشق ِ ما همانند ِروز های هفته است !
تو شـنـبـه و من جـمـعـه . . . !
نمیدانم چرا جـمـعـه اینقدر به شـنـبـه نزدیک است اما شـنـبـه از جـمـعـه دور است ؟!

شمعی روشن کردم
حوالی ِ همین روزها که زودتـر بیایـی
میگـویند ؛ دعایٍ دیوانـگان هم ، مستـجاب میشود . . .

دیـگر بغـضم در چشمانـم گـیر مـی کـند ،
نگـاهم در صدایـم ،
اشک در گلویم ،
مـن که گفته بودم
آدم نمی شوم . . .

از دور پیدا بود !
راز چـمـدان نبسته و کفش های نپوشیده ،
این خاطـره ها رفتنی نیست !
زیرِ این سقفـ بمـان . . .

من هیچ ندارم آقا !هیچ !
جز چند دانه سیگار !
همین صفحه و این قلم و مشتی افکار ابلهانه !
تکیه بده . . . ! به شانه هایم اعتماد کن
گریه کن !
من نیز چنین خواهم کرد !

چه لذتی دارد دعوا کردن باتو !
اعصاب خوردیهایش به کنار !
به کشیدن یک نخ سیگار در بالکن می ارزد . . .
هرچه سیگار دارم در استکان جمع میشود . هرچه دوست دارم در گلو . . .

کمی زمان لطفا !
به اندازه یک نخ دیگر !
به اندازه قدمهای کوتاه عقربه !
یک نخ بیشتر تا مرگ این پاکت نمانده . . .

دلت که برای من تنگ شد بیا سراغ زیر سیگاریم . . .
کنار قبرستان خاطرات من بشین ، فاتحه بخوان و اشک بریز . . .
من از تو درگذشتم !

کاش حداقل جوانمردی میکردی و مهربانی ام را بهانه ی رفتنت نمیکردی تا من مجبور نشوم هر روز سنگ را نشان دلم بدهم و بگویم اگر مثل این بودی او نمیرفت !

اولین روز بارانی را به خاطر داری ؟
غافلگیر شدیم ، چتر نداشتیم ، خندیدیم ، دویدیم و به شالاپ شلوپ های گل آلود عشق ورزیدیم !
دومین روز بارانی چطور ؟
پیش بینی اش را کرده بودی ، چتر آورده بودی و من غافلگیر شدم ؛ سعی می کردی من خیس نشوم و شانه سمت چپ تو کاملا خیس بود !
و سومین روز چطور ؟
گفتی سرت درد می کند و حوصله نداری سرما بخوری ، چتر را کامل بالای سر خودت گرفتی و شانه راست من کاملا خیس شد !
و چند روز پیش را چطور ؟
به خاطر داری که با یک چتر اضافه آمدی و مجبور بودیم برای اینکه پین های چتر توی چش و چالمان نرود دو قدم از هم دورتر راه برویم !
فردا دیگر برای قدم زدن نمی آیم تنها برو . . .

نیا لطفا !
میدانم می آیی ، لبخند نمیزنی ، میمیرم !

باران مرا یاد چتر می اندازد و چتر مرا یاد قرارمان . . .
قرارمان که یادت هست ؟ اینکه آغوشت را چتر کنی تا چشمهایم بیش از این خیس نشوند !

بعد از مرگم همه اعضای بدنم را اهدا کنید به جز قلبم . . .
قلبم را در اعماق زمین دفن کنید تا آرام گیرد ، آخر قلب زخمی من دیگر نای تپیدن برای کسی را ندارد !
راستی یادم رفت ، خاکسترهای جگرم را هم دفن کنید !

سکوت تو سهمگین تر از سکوت ابرهاست ؛ هرگاه تو سکوت می کنی من می بارم !
شاید به همین خاطر سکوت کرده ای چون تو باران را دوست داری . . .

در باز و بسته شد ، حتما باد باز شوخی اش گرفته و باز ادای آمدنت را درمیاورد تا دلم را در قفس دلتنگی بلرزاند ؛ افسوس که نمیداند صدای پایت را حفظم . . .

من تصوراتم از تو با ” کاش” گره خورده . . .
تو توقعاتت از من با “باید ” !

هم بازی قدیم
چشم نگذار
آنقدر دورم که
با شمردن همه اعداد هم
پیدایم نمی کنی !!

منتظرم کسی بیاید بگوید :
سُـــــــک سُــــــک
من پیدا کردم گمشده ام را . . .